Wat gaat er eigenlijk om in het brein van een alcoholist.
Ik hoor verhalen zowel uit de verslavingszorg als uit de wereld van bewustzijn. Ze hebben allemaal een gemeenschappelijke deler. ''Ze lijden'' Wat zou ik deze mensen graag met elkaar aan tafel zetten, ze zouden elkaar kunnen ondersteunen en inzichten kunnen geven als geen ander.
Daarnaast zijn er niet te vergeten nog de mensen die (proberen te) leven met een alcoholist. Deze mensen lijden misschien nog wel het meest. Het leed wat hun voelen is nagenoeg niet zichtbaar, ze voelen zich eenzaam en alleen. De stress die zij voelen is ongekend verwoestend wanneer ze op de waakstand staan, te lang. Situaties kunnen plotsklaps omslaan, de onvoorspelbaarheid zit in elke situatie wat dus elke omgeving onveilig maakt. De weerstand en het onrecht waarmee ze te maken krijgen wanneer de alcoholist gaat projecteren, doet elke vezel in het lichaam omkrullen. Met het verdraaien van zinnen en woorden wordt letterlijk emotioneel geweld aangedaan. Het vermogen om volwaardige gesprekken te voeren ontbreekt aan alle kanten. De rode vlaggen die je keer op keer negeert en goedpraat voor jezelf met hoop op betere tijden ontnemen je de kwaliteit van leven waarmee vele jaren verloren gaan.
Wanneer zeggen deze mensen STOP ?Pas wanneer ze niet meer kunnen. Wanneer de pijn te groot is geworden. Wanneer ze gedwongen worden voor zichzelf te kiezen. En de alcoholist? Die begrijpt het niet, blijft wijzen en vindt zichzelf vooral slachtoffer van de situatie. Verantwoordelijkheid nemen voor eigen input zit er niet op. Ik ben enorm trots op de mensen die ik heb mogen ontmoeten die (al dan niet op eigen kracht) met hun probleem aan de slag zijn gegaan. Allemaal hebben ze ook hier weer een gemeenschappelijke deler: ''de WIL''
En voor de mensen die nog steeds met een alcoholist leven in hun omgeving? VOOR JEZELF KIEZEN ONGEACHT ALLES WAT JE DREIGT TE VERLIEZEN