>Wat een gezelligheid, het danst en het springt samen. Wat een eenheid. Veel mensen geven te kennen dat dit toch wel de ultieme relatie moet zijn. Niemand zag het gevaar. Ook de empaat niet. Een empaat met te weinig begrenzing is als een olievlek die zich vermengt met de woeste zee. Het is nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden, ze zijn allebei vloeibaar. Wat wel zichtbaar is, zijn de kleuren. Maar dan moet je goed kijken. Op het moment de olie zichzelf weer bij elkaar roept, komt er weerstand van de woeste zee. ''Waarom word jij verwijderd van mij en moet ik hier in al mijn onstuimigheid kleurloos en alleen achterblijven? Wat ben jij meer dan mij?, ik was net zo gelukkig met al jouw kleuren!'' En wanneer de olievlek zichzelf niet goed bij elkaar houdt, ontsnapt er ongecontroleerd weer een beetje kleur terug naar de woeste zee.
Het gevaar voor een empaat is dat ze vaak elke situatie zullen begrijpen. Als iemand anders dus verdrietig is of boos op zichzelf, (dus ook door eigen toedoen en het dus een gevolg is van eigen gedrag of een gebrek aan verantwoordelijkheid,) zal de empaat geneigd zijn dit niet van elkaar te kunnen onderscheiden. Er is tenslotte verdriet en dát stukje wordt het meest gevoeld. En hier komt compassie om de bocht. De grootste valkuil voor de empaat. In plaats van te kunnen zeggen ''eigen schuld, dikke bult''
Als er boosheid wordt geprojecteerd op de empaat, zal deze geneigd zijn zich schuldig te voelen en in de hulpmodus willen schieten. In plaats van deze boosheid bij de ander te laten. Tot het moment de empaat begint te begrijpen welk mechanisme hier speelt en zich bewust begint te begrenzen en bij zichzelf blijft!
Een storm van razernij ontstaat boven de al woeste zee en stormt langs de empaat. Er overheen, langsheen, onderdoor, het scheert bedreigend langs alle kanten. De empaat moet zien te blijven staan, ongeacht deze omstandigheden. Ongelooflijke verbazingwekkende omstandigheden die de empaat niet eerder zag aankomen. Het leek tenslotte allemaal zo mooi. De empaat wordt geprikt op compassie, op schuldgevoel en op twijfel..
Maar de empaat weet eindelijk beter en beseft inmiddels het belang van grenzen en eigenwaarde. De storm mag lekker blijven razen maar de empaat vertrekt in alle glorie met eigenwaarde én grenzen!
Een alchemist is geboren!
Muriel